Harmonogram seminariów

Bardzo ciekawą modyfikację tego klasycznego doświadczenia można wykonać dodając do tego zestawu proste prostopadłościenne akwarium (szklane lub plastikowe). Gdy umieścimy siatkę wewnątrz akwarium (na przykład przyklejając ją do ścianki taśmą klejącą) a na przeciwległej ścianie zainstalujemy ekran (choćby z kartki papieru) możemy wykonać to doświadczenie raz w powietrzu, a raz wypełniając akwarium wodą.
Efekt zbiegnięcia się prążków dyfrakcyjnych po nalaniu wody jest naprawdę spektakularny, i pozwala na zadanie wielu ciekawych pytań, a z kolei odpowiedzi na te pytania postawią nas zarówno przed możliwością kolejnych pomiarów, jak i przed kolejnymi problemami.
Podstawowe pytanie brzmi oczywiście – dlaczego prążki się „zbiegły”?
Skoro prążki po nalaniu wody są rozstawione węziej – to, nie ma rady, fala musiała się skrócić.
Dlaczego – bo w wodzie światło rozchodzi się wolniej niż w powietrzu.
O ile skrócić – to możemy wyznaczyć porównując długości fali (łatwo wyznaczalne z położenia prążków) w powietrzu i w wodzie.
Przy tej okazji możemy wyznaczyć współczynnik załamania wody, będący stosunkiem prędkości, a zatem stosunkiem długości fal.
Pojawi się jednak pytanie – skoro fala czerwonego lasera w powietrzu miała 600 nm, a w wodzie wyjdzie nam 450 nm, to dlaczego w wodzie też jest czerwona? Przecież według wszystkich tabelek 450 nm to niebieski!
Co powinno doprowadzić nas do konkluzji – oko jako kolor widzi nie długość fali, a energię kwantu (czyli częstotliwość). Długościami fali w opisie barw posługujemy się dla wygody (są znacznie bardziej intuicyjne i łatwiejsze do zapamiętania niż częstotliwości), ale to przeliczenie zostało wykonane prze założeniu rozchodzenia się światła w próżni lub w powietrzu. W ośrodkach gęstych optycznie odpowiednie fale będą znacząco krótsze.